Τρίτη 22 Απριλίου 2014

ΣΥΖΥΓΙΚΗ ΕΥΤΥΧΙΑ

ΣΥΖΥΓΙΚΗ ΕΥΤΥΧΙΑ

Πολλοί ἂνδρες φοβοῦνται τήν παντρειά γιά τά βάσανα πού ἒχει καί γιά τή σκλαβιά—κι αὑτό δέν εἲναι τό μικρότερο βάσανο. Κι ὃσοι δέν τή φοβοῦνται άπό τά πρίν, θά τή φοβηθοῦν κατόπι.
Ὑπάρχει συζυγική εὐτυχία; Ὃσο ὑπάρχει κ᾽ ἡ ἂλλη. Ἡ εὐτυχία εἲναι πρᾶγμα ἀρνητικό: ἀπουσία πόνου φυσικοῦ καί ἡθικοῦ. Οἱ γεροί σωματικά καί ψυχικά ἒχουνε περισσότερα ἀτοῦ γιά νά ὑποφέρουν λιγότερο.
Ὃλ᾽ οἳ παντρεμένοι, ἀρσενικοί καί θηκυκοί, συνειθίζουν νά κλαίγονται. Εἲτε πραγματικά εἲτε άπό σύστημα. Ὁ εὐτυχισμένος στό γάμο του θεωρεῖται ἀπό τούς ἄλλους γιά κατώτερον ὂν ἀναίσθητος ἣ κουτός.
Γενικά ὂμως ὂλοι τραβᾶνε τό κάρρο τους καί δέν τούς μένει καιρός γιά συζήτηση. ‘Αλλοι άπό περηφάνεια δέν ὀμολογοῦν, πώς μετανιώσανε. ‘Αλλοι άπό σκεπτικισμό ὑπομένουν τή μοῖρα τούς: “δἐν ὑπάρχει πουθενά ὀλοκληρωτικῆ εὐτυχία” σοῦ λένε ἣ “καί τό νά παντρευτεῖς κακό καί τό να μῆν παντρευτεῖς χειρότερο”. ‘Αλλοι άπό θρησκευτικῆ ἐγκαρτέρηση δέν ἒχουν τήν ἀπαίτηση νά ναι καλύτερ᾽ἡ ζωή στήν Κοιλάδα τοῦ Κλαυθμῶνος: “ἐν ίδρῶτι τοῦ προσῶπου σου φαγεῖν τόν ἂρτον σου” λέει ἡ Γραφή. Καί τέλος, οἳ περισσότεροι, μετατοπίζουν τό ενδιαφέρο τοῦ γάμου άπό τόν ἐαυτό τους στά παιδιά κι άπό τό ἐγωιστικό τους ἒνστιχτο στό ἀλτρουϊστικό χρέος νά κάνουν τή ζωῆ τῶν παιδιών τους καλύτερη άπό τή δικιά τους.
Κι ὃμως. ‘Εξω άπό τους οἱκονιμούς κυρίως λόγους πού κάνουνε τήν παντρειά δύσκολη κι ἐπομένως δυστυχισμένη (“ὃπου φτώχεια καί γκρίνια”) οἳ ψυχολογικοί ἀποτελοῦν τό μεγαλύτερο συντελεστῆ τῆς γκρίνιας. Ἡ ἀσυνεννοησία. ‘Αφοῦ κι ὃταν εἲναι μοναχός του κανείς συχνότατα δέν μπορεῖ νά συνεννοηθεῖ μέ τόν ἐαυτό του, πολύ περισσότερο δέν μπορεῖ νά συνεννοηθεῖ μέ ἂλλον διαφορετικοῦ φύλου καί διαφορετικῆς ψυχολογίας.
Μάλιστα. Διαφορετικῆ ψυχολογία καί διαφορετικός τρόπος σκέψης. ‘Αλλά συμβαίνει άπό καταβολῆς κόσμου να μήν τό ἒχουν καταλάβει αὑτό τό ἀτράνταχτο δεδομένον οὒτε οἱ ἂνδρες οὒτε οἱ γυναῖκες. ‘Από τή στιγμή πού θά τό καταλάβουν, πώς δέν ὑπάρχει ταυτότητα φυσιολογικὴ και ψυχολογικὴ κ᾽ ἐπομένως ταυτότητα προορισμοῦ, ἡ ἀσυνεννοησία θά καταλὴξει στήν ἀρμονικὴ διαβίωση, στὴν άμοιβαία συμπλήρωση τοῦ φυσικοῦ καί κοινωνικοῦ ἒργου τῶν ζευγαριῶν. Αὐτὴ ἡ ἀρμονία τῶν αντιθέσεων κι ἂν τὴ δεχόμαστε συνειδητὰ κι ἂν ὂχι, εἲναι ἡ μόνη δυνατὴ συνεννόηση τῶν δυὸ φύλων.
Κατηγοροῦμε συνήθως τίς γυναῖκες γιά εγωίστριες, ἐπιπόλαιες, ἀλόγιστες καί ματαιόσχολες. Οἱ γυναῖκες πάλι κατηγορῦνε τούς ἂντρες γιά αὐταρχικούς, ἀναίσθητους, συμφεροντολόγους κι ἂπιστους. ‘Αλλά συμβαίνει νά ἒχουν οἱ ἂντρες δίκιο, γιατὶ αὐτοί ναι οἱ δικαστές. Εἲναι κοινωνικὰ προνομιοῦχα ὂντα. Ἡ γυναίκα δέν εἲναι ἲση μέ τόν ἂντρα ἀπέναντι τῶν κοινωνικῶν νόμων, ἀλλ᾽εἲναι ἲση (ὃχι ὃμοια) μέ τόν ἂντρα ἀπέναντι τῶν φυσικῶν νόμων, ἂν ὂχι κι ἀνώτερή του. Στή γυναίκα ἒχει ἐμπιστευθεῖ ἡ Φύση τὴ μεγάλη λειτουργία τῆς μητρότητας κι ἀπ᾽αὐτὴ τὴν λειτουργία πηγάζουν ὃλες τίς οἱ ψυχολογικές καί πνευματικές διαφορές της μὲ τὸν ἂντρα.
Ἡ γυναὶκα εἲναι ἀλτρουιστικὴ κι ό ἂντρας ἐγωιστὴς. Ἡ γυναὶκα διαισθητικὴ κι ὁ ἂντρας λογικός. Ἡ γυναὶκα πραχτικὴ κι ὁ ἂντρας θεωρητικός. Ἡ γυναὶκα θυσιάζεται κι ὁ ἂντρας θυσιάζει.
Ἡ γυναὶκα ζηλεύει πραγματικὰ κι ὁ ἂντρας ἒχει ἀπλῶς φιλότιμο (τί θά πεῖ ὁ κόσμος!) Κ’ ἐπειδὴς ἡ γυανίκα τό ξέρει πὼς εἲναι ἀδικημένη ὑποφέρει καί γκρινιάζει περισσότερο ἀπό τόν ἂντρα (ἡ διαβόητη “γλῶσσα” της!).
Ὃταν τὸ καταλάβουν αὐτό τό πρᾶγμα κι οἱ δυὸ, τότε θά ὑπάρξει ἀρμονία δηλ. Συνεννόηση τῆς ἀσυνεννοησίας καί τότες, ἒξω ἀπό τούς οἰκονομικοὺς λόγους, θὰ λείψει ἡ σπουδαιότερη αἰτία τῆς συζυγικῆς δυστυχίας.
Κ.ΒΑΡΝΑΛΗΣ
Προοδευτικός Φιλελεύθερος 22/1/1951

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου