Υπό εχεμύθειαν...

Αντιγράφουμε από το περιοδικό «Θέματα Παιδείας» που  είναι αφιερωμένο στον Κώστα Βάρναλη μερικά ανέκδοτα περιστατικά:

Ξυλογραφία του ποιητή από τον Γιάννη Κεφαλληνό

0 Γιάννης Μηλιάδης μαζί με το Βάρναλη πηγαίνουν στο ίδιο κου­ρείο, όπου υπηρετεί μια χαριτω­μένη κομψή κι όμορφη μελαχρινούλα. Μπαίνει ο Βάρναλης αμί­λητος:

—  Τι έχετε, κύριε Βάρναλη; Γιατί είστε μελαγχολικός;

— Με στέλνουν έξω από την Ελλά­δα, στη Ρωσία, δεν πρόκειται να σας ξαναδώ.

—Δεν είναι τόσο σοβαρό

— Δεν είναι σοβαρό για σένα, και αγκαλιάζοντας την τη φιλάει έξαλλος.

(από αφήγηση του Γιάννη Μηλιάδη)

Ρώτησαν τον πεπειραμένο των γυναικών Βάρναλη

—   Ποιο είδος γυναίκας παρουσιά­ζει περισσότερα θέλγητρα,

—  Τ' αλλουνού...

(από αφήγηση του Αιμ. Καλιότσου)

Πήγαμε μια φορά με το Βάρναλη στις πρώτες μεγάλες μας φτώ­χειες, διηγιέται ο Βασίλης Ρώτας, να φάμε σε ένα φτωχομαγέρικο. Παραγγέλνει στο μάγερα και μας φέρνει δυο κουτάλια και πηρού νια.

—Βάλε και σε μια γαβάθα μπόλικη φασολάδα...

—   Από την ίδια γαβάθα θα τρώμε, Γιατί να μη μας βάλει το φαγητό σε ξεχωριστά πιάτα;

—   Δε χρειάζεται.. Φέρε μας κι ελιές και δυο μερίδες ψωμί..

Αρχίσαμε να τρώμε. Ως να φάω εγώ μια κουταλιά, αυτός έτρωγε τρεις, τότε κατάλαβα γιατί ήθελε να τρώμε από το ίδιο πιάτο...»

(από αφήγηση του Β. Ρώτα)

Πέμπτη πρωί, 7 Οκτωβρίου 1971, πηγαίνομε ο Αυγέρης, ο Βάρναλης, η Άντα Κατσίκη (φιλό­λογος, δοκτορούχος, αυτοκίνητουχος και οδηγός) κι εγώ στα Μέγα­ρα, στην Πάχη, για να φάμε σούπα ψάρι από τον ταβερνιάρη Αριστό­δημο Σαμούρη, πρώην μαθητή του Βάρναλη, και νυν παππού, όταν τω καιρώ εκείνω -1915- ο Βάρνα­λης ήταν σχολάρχης Μεγάρων. Στη διαδρομή ο Βάρναλης διηγιέται «Συναντηθήκαμε προχθές μ' ένα δημοσιογράφο αντιδραστικό και με ρωτάει:

—  Μα δε μου ξηγάς γιατί τόσο θό­ρυβος για το Σεφέρη, είναι δηλαδή μεγάλος;

—  Ε, είναι ένας από τους διακόσι­ους ποιητές, τους ασυναρτολόγους...

—  Τόσος θόρυβος στην κηδεία του, τόσες εκδηλώσεις!...

—  Ο θόρυβος έγινε από μας, επειδή είπε τελευταία εκείνα τα ολίγα για λευτεριά, κι από σας, επειδή πρόδωσε την Κύπρο. Κατέβασε τα μούτρα του και δεν έβγαλε μιλιά, ως που χωρίσαμε.»

(καταγραφή Έλλης Αλεξίου)