«Ο καημός των ποδιών»

Το ποίημα «Ο καημός των ποδιών» του Κώστα Βάρναλη δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Νέα Ζωή» στα 1915 (τεύχος Γενάρης – Ιούνης). Δεν το έχει συμπεριλάβει σε καμία συλλογή.

Ο ΚΑΗΜΟΣ ΤΩΝ ΠΟΔΙΩΝ

Σ' απάτητα βουνά κυνηγημένη

μαυρογαϊτανοφόρα

του στίχου η περδικούλα η μαγεμένη

να τη σπαράζει τώρα

στα νύχια της κιθάρας ματωμένη.

Γιατί εσάς με καημό θα τραγουδήσω,

ω πόδια νέας Παφίας,

που φέρνετε το θάμα της οπίσω,

ω μιας αυγούλας θείας

γέννημ’ απ’ τον αφρό τον πελαγίσο.

Περιστέρια ασημένια, που την πάτε

προς την Αθανασία·

Νάρκισσοι, που το κάλλι σας κοιτάτε

βαθιά στη Φαντασία

τη λαγαρή κι από χαρά μεθάτε;

Έρωτες, που χορεύετε σε κρίνων

κορφάδες και γυρνάτε

σε κώμο της ζωής τον αιώνιο θρήνον

και στους φαιδρούς πηδάτε

λαρυγγισμούς απάνω των Σειρήνων.

Ω μαγεμένα κύπελλα, που ως κάτου

σπιθολογάτε, πλέρια,

που ο βασιλιάς της Θούλης με χαρά του

και με τα δυο του χέρια

θε νάπινε τη μέθη του θανάτου.

Θυμιατήρια, που σύγνεφο τ' αφιόνι

σκορπάει το σάλεμά σας

στην εκκλησιά του Τραγουδιού, σα χιόνι

κατάσπρη κ’ η γητειά σας

τα Σεραφείμ, άυλα πουλιά τα ενώνει

σε θειο χορό στο θόλο τον αστρώδη!

Σας νοιώθει και γελάει

το μαύρο χώμα, ωσάν ακνάτο ρόδι,

και κάτω σας κυλάει,

σαν ήλιος, να πατήσετε του Ηρώδη

χρυσή η κορόνα. Ω! πού περνάτε, ωιμένα!

σε ατλαζωτά γοβάκια

έτσι προσεχτικά και φροντισμένα

και με πολλά κανάκια,

σα να περνάτε από νερά ανθισμένα...

Την αυγινή του Μάη, (που χαμομήλια

ευώδαε και θυμάρι

ο αγέρας, που τερπνά χε απ' την ανήλια

τη ρεματιά φρεσκάρει

και σας φιλούσε με δροσάτα χείλια),

τ’ αγκάθι, που το λείο σας το φίλντίσι

με δυο ρουμπίνια πλάι

κοκκίνισε, η καρδιά μου τάχει ντύσει

με λούλουδα του Μάη

και μέσα της γλυκά τάχει κρατήσει!