Ομιλία Σαρρή (β΄μέρος)

Ο Γιώργος Σαρρής άνοιξε τον κύκλο των ομιλητών. Θέμα του η επαναστατική Τέχνη. Ολόκληρη την ομιλία μπορείτε να τη διαβάσετε εδώ. Λίγο πριν κλείσει η εκδήλωση, μίλησε χωρίς χειρόγραφο για την εικόνα του ανθρώπου Βάρναλη που αποκόμισε διαβάζοντας το βιβλίο «Ο άγνωστος Βάρναλης και 19 αδημοσίευτα ποιήματά του»:   

Είχα το βιβλίο εδώ και 15 μέρες οπότε είχα την ευκαιρία να ρίξω μια ματιά, θέλω να πω ότι αξίζει πραγματικά τον  κόπο όσοι ενδιαφέρονται για την ποίηση να το διαβάσουν σε κάθε του λεπτομέρεια. Γιατί έχει μια σειρά από πράγματα που έχουν να κάνουν με την ίδια την ιστορία της ελληνικής ποίησης αλλά και της λογοτεχνίας τον τελευταίο αιώνα που έζησε ο Βάρναλης αλλά και γιατί υπάρχουν μια σειρά από ιστορικές λεπτομέρειες αλλά επίσης υπάρχουν και μια σειρά λεπτομέρειες στη ζωή του ίδιου του Βάρναλη. Δηλαδή, εγώ η πρώτη μου γνωριμία με τον Βάρναλη, πριν ακόμα μάθω ποια ακριβώς ποια ήταν η ζωή του και η παρέμβασή του στα πράγματα, μικρός - εικοσάχρονος εικοσιπεντάχρονος - δεν ξέρω γιατί, είχα μέσα μου τη υποψία  ότι όλα αυτά που έκανε τα έκανε επειδή πραγματικά ήταν κομμουνιστής ή επειδή είχε μια τάση να αντιδρά στον καθωσπρεπισμό. Είχε ένα τέτοιο στοιχεί του χαρακτήρα. Βέβαια μελετώντας μετά και βλέποντας όλη αυτή τη μελέτη που έκανε πάνω στο μαρξισμό και στην ταξική κατεύθυνση που πρέπει να υπάρχει στην Τέχνη, το ερώτημά μου απαντήθηκε αλλά από στιγμιότυπα που είδα στο βιβλίο, όπως αυτό που διαλέγει το ψευδώνυμό του, που διαλέγει το όνομα Δήμος Τανάλιας (το Δήμος από το λαό) στο «Φως που καίει» το1 922 και εξηγεί κιόλας ότι το Δήμος Τανάλιας το επιλέγει για να κάνει πλάκα, να κράξει ουσιαστικά αυτούς που ήταν με λόγια ονόματα, τους ποιητές με εύηχα και κουλτουριάρικα ονόματα. Και το αστείο είναι το στιγμιότυπο που έχει από το «Ριζοσπάστη», δεν το ήξερα αυτό, πρώτη φορά το διάβασα,  όπου σε μια κουβέντα που κάνει με τον Λουντέμη, του θυμίζει ο Λουντέμης την ιστορία με αυτό το ψευδώνυμο. Βάζει τα γέλια ο Βάρναλης και του λέει, πού να ήξερες πως αντί για Δήμος Τανάλιας το πρώτο που διάλεξα ήταν Σφύρος Δρεπάνης. Τέτοιος άνθρωπος ήτανε. Όπως και το στιγμιότυπο πάλι, εκεί στο νοσοκομείο με το συντάκτη μπροστά της  «Αυγής» που έχει πάει για να του πάρει συνέντευξη, όπου κρυφά την ώρα που μπαίνει η γυναίκα του, του λέει δε τη χωνεύω αυτή, αφού του έχει πει πρώτα ότι η ζωή θέλει Κορωπί και Φάληρο, δηλαδή κρασί, θάλασσα και ψάρι . Την επόμενη μέρα ήταν να πάει εκδρομή για να πάει να φάει και να πιει και λέει δε τη χωνεύω αυτή γιατί με κάρφωσε στο γιατρό ότι αύριο θα πάω και θα πιω, κα θα γλεντήσω. Εκεί δείχνει αυτή τη φοβερή παιδικότητά του.